Leven uit een rugzak

Je kent het misschien wel: je rijdt met je camper naar de zoveelste camperplaats of camping, je parkeert op het strak aangelegde grind, doet een beleefd knikje naar de buurman en probeert je hond ervan te overtuigen dat hij het maar even moet doen aan het paaltje naast de waterkraan.

Ik zat precies in zo’n bui die middag. Het was helder buiten. Sjimmy lag half slapend op de passagiersstoel van ons minibusje en zuchtte met dat theatrale geluid waar alleen honden zo goed in zijn. Ik reed zonder haast, maar ook zonder plan. Geen idee waar ik die avond wilde eindigen.

Ik wilde niet weer op een drukke camperplaats staan. En zeker geen muntjes voor de douche of een slagboom die na 22.00 uur op slot ging. Ik wilde gewoon rust. Eenvoud.

Op zoek naar iets anders

Ik parkeerde aan de rand van een bos en zette de motor uit. Eerst opende ik de app Park4Night, maar had gewoon geen zin om te zoeken. Ik schraapte mijn keel toen ik een voorstelde Facebookgroep zag staan: Welkom op mijn oprit. Sjimmy sprong overeind toen ik ging verzitten. Hij rook duidelijk avontuur (of hoopte gewoon op eten en maak ik het romantischer dan het is, kan ook).

Kort nadat ik een verzoek indiende om lid te worden van de groep, werd het geaccepteerd. Ik scrolde langs berichten. Ervaringen van mensen die overnacht hadden op iemands oprit en aangeboden opritten schoten voorbij. Ik las veel, keek rond en werd geïnspireerd. Het klonk misschien wel te eenvoudig om waar te zijn. Gratis overnachten op iemands oprit? Hoe werkt dat dan? Zit er een addertje onder het gras?

Maar ik besloot het te proberen. Waarom ook niet? dacht ik en typte een kort berichtje naar een opritaanbieder van de groep: “Kan ik vanavond met mijn busje komen staan?”

Het antwoord kwam binnen tien minuten.

“Leuk! Kom maar. We zijn thuis. Zet je bus gerust neer. Sjimmy is ook welkom!”

De rit naar het onbekende

Ik startte de motor weer. Het geluid van mijn busje voelde plots als een belofte van iets nieuws. Het was een kronkelige rit over smalle weggetjes. Sjimmy stond met zijn voorpoten op het dashboard, zijn neus tegen het raam gedrukt. Hij was enthousiast, ik vond het vooral spannend. Want: zou ik me niet opgelaten voelen? Had ik niet heel erg het gevoel dat ik op visite zou zijn?

Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn om bij een wildvreemde het erf op te rijden. Om te parkeren naast hun huis. Om te zeggen: Hoi, ik kom hier even slapen. Maar er was geen weg terug. Niet dat ik wilde terugkeren. Ik had A gezegd, en ging nu ook B zeggen. (En ik was gewoon nieuwsgierig naar wat er zou gebeuren).

Aankomst

Mijn koplampen leken de weg te wijzen. We kwamen aan bij de oprit. In de verte zag ik een enthousiaste hond aankomen, een Labrador. Sjimmy had hem eerder gezien dan ik en stond al actief kwispelend op de bijrijdersstoel. Hij blafte en piepte opgewonden. En wilde duidelijk de bus uit.

En daar stond ze. De gastvrouw. De opritaanbieder. Het was een vrouw van in de vijftig, geruite blouse, laarzen, en een glimlach die oprecht voelde.

“Welkom! Zet je bus maar onder de bomen daar. Wil je stroom of red je het zo?”

Ik moest lachen. Het voelde ineens helemaal niet vreemd meer. Alsof ik bij familie aankwam die ik gewoon lang niet had gezien. Sjimmy werd enthousiast begroet door de Labrador.

Ik zette mijn busje neer op de plek die zij aanwees. Sjimmy keek rond en snuffelde aan ongeveer alles. De labrador bleef enthousiast om hem heen lopen en het ijs was direct al gebroken. Zowel voor Sjimmy, als voor mij.

De avond

’s Avonds zaten we op een houten bankje in de tuin. Mijn percolator pruttelde op het gasstel in de bus en verspreidde de geur van versgezette koffie. We schonken het in eigen mokken – geen deftigheid, geen franje. Gewoon koffie zoals koffie bedoeld is.

De lucht was fris en helder. Het rook naar aarde en natuur. Sjimmy lag languit op zijn zij in het gras, half slapend maar met een oor gespitst voor elk geluid.

We praatten lang. De aanbieder vertelde hoe ze haar oprit openstelde via Welkom op mijn oprit om iets te kunnen delen. Niet om geld te verdienen. Niet omdat ze iets terugverwachtte. Maar omdat ze vond dat het leven leuker werd van onverwachte ontmoetingen.

Ik geloofde haar meteen. Want haar ogen glinsterden toen ze dat vertelde.

Mijn eerlijke mening

Ik zal het maar ronduit zeggen: het is misschien niet voor iedereen weggelegd. Je moet het leuk vinden om contact te maken en soms misschien een beetje van je privacy weg te geven. Om even uit je veilige bubbel te stappen. Om op iemand anders’ grond te staan en een stukje van hun leven te zien.

Er zijn geen reglementen zoals op de camping. Geen gemarkeerde plekken, of muntjes voor de douche. Geen receptie die zegt hoe laat je moet vertrekken. En al helemaal niet hutje mutje in een rij, op plekken die worden gescheiden door te lage hegjes of lelijke hekjes.

En dat is precies waarom ik dit zo mooi vind. Het kost niets. Maar het levert zoveel op. Een gesprek dat je niet had verwacht. Een hondenvriend voor Sjimmy. Een stukje menselijkheid dat je niet kunt kopen. Voor zowel de aanbieder als de camperaar.

Sjimmy’s mening (voor zover ik die kan raden)

Sjimmy vindt het geweldig. Hij mag vaak rondsnuffelen. Soms leert hij nieuwe honden kennen. En elke keer heeft hij een nieuwe plek, nieuw luchtjes en nieuwe uitdagingen. ’s Avonds kruipt hij in de bus op zijn vertrouwde plekje en snurkt hij zacht terwijl ik luister naar de geluiden van de omgeving, of de stilte.

Zou ik het aanraden?

Absoluut. Als je van reizen houdt zoals ik dat doe. Niet alleen om te verplaatsen, maar om even stil te staan. Om echt te landen op een plek. Om iemand te leren kennen.

Via Welkom op mijn oprit kun je op plekken overnachten waar je dat anders niet zou mogen of kunnen. Je spreekt mensen die je anders nooit had ontmoet. En je hoort verhalen die je eigen verhaal weer een stukje mooier maakten.

Ook proberen?

Nieuwsgierig? Doe het gewoon. Word lid van de Facebookgroep Welkom op mijn oprit. Kijk op de kaart waar je terechtkunt (te vinden onder het kopje ‘Info’) en stuur een berichtje. En wie weet zit jij straks net als ik op een houten bankje in de tuin van een onbekende, met bak koffie (of thee), luisterend naar de omgevingsgeluiden, de natuur of gewoon de stilte.

Anderen lazen ook dit over Welkom op mijn oprit:

Meer lezen?

Kijk dan eens bij de rest van mijn schrijfsels, of natuurlijk gewoon naar mijn gratis e-book, waarin ik grappige, ontroerende en inspirerende verhalen vertel over het rondreizen in mijn bus, werkende als zzp’er in heel Nederland. Kost je niks, gewoon leuk om te lezen.

Over rust vrijheid en het leven opnieuw kiezen

Vrij Leven

Off-grid, locatieonafhankelijk, nomadisch — noem het zoals je wilt. Ik noem het een vrij leven. In mijn online cursus laat ik je in 9 modules zien hoe ook jij een vrij leven opbouwt.

– Camper of boot aanschaffen
– Voorkom verrassingen door aankoopkeuring
– Inschrijving zonder vast adres (bijvoorbeeld door middel van een briefadres)
– Was, douche, vocht en comfort regelen
– Hoe kom je alle seizoenen door?
– Waar loop je tegenaan in de eerste maand nomadisch leven?
– Hoe blijf je vrij?
– En nog veel meer!

Na de inspiratiecursus Vrij Leven weet jij precies hoe je begint met jouw vrije bestaan.