Het was 02:45 uur toen mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid werd: mijn luchtbed was lek. En niet zo’n gezellig kuiltje waar je ’s ochtends wat dieper in zakt. Nee — echt een full body collapse.
Een soort implosie. Een grote kuil van ellende. En dat diep in de nacht.
Ik was net wakker geworden en dacht: goh, ik lig diep vandaag. Maar misschien was dat ook waarom ik wakker werd. En toen ik het bed optilde om hem wat lucht te geven, hoorde ik het: dat doffe, sissende geluid van een stervende hoop. Ik zag het bed letterlijk in elkaar zakken en binnen een paar seconden lag mijn dekbed gelijk met de vloer van mijn busje. Alsof iemand expres het dopje had opengedraaid om mij voor de grap op de grond te laten zakken.
Eerst sloeg ik mezelf voor m’n kop. Want waarom had ik het bouwen van mijn busje zo lang uitgesteld? Waarom was ik niet eerder begonnen? Dan was ik dit misschien voor geweest.
Die volgende ochtend had ik een afspraak, ik wilde die dag nog van alles doen, en deze nacht zou niet veel slaap brengen.
Toch was het anders. Ik zat in mijn busje, geparkeerd op een plekje in Meppel. Ik was eerder die dag in een grotere stad, maar voelde dat alle drukte me te veel was. Dat stukje in Meppel was rustiger. Maar mijn luchtbed — mijn enige comfort — was nu veranderd in een koude, hobbelige ondergrond, op een houten vloerplaat. En Sjimmy? Die lag als een soort bolletje rustig op zijn kleed in zijn bench, geen idee van het luchtbeddrama dat zich naast hem afspeelde. Ongelofelijk eigenlijk, hoe hij zich zo kan afsluiten. Terwijl ik ondertussen een mentale lijst maakte van rampopties: geen slaap meer deze nacht, morgen alles in m’n lijf stram, geen luchtbed meer te krijgen in de winkel, geen busleven meer, niet meer kunnen verplaatsen, niet meer kunnen werken, failliet, einde van mijn hele leven. Drama!
Je kent die nachttrein van gedachten wel.
Inmiddels was het 03:32 uur. Ik zat rechtop, mijn hoofd bonkend, mijn hart gejaagd. Te moe om iets te willen, te onrustig om het te laten. Gelukkig had ik stroom, dus ik pompte het bed nog één keer op, in de hoop dat hij de ochtend zou halen. Maar ik wist al: dit was niet meer te redden. Er kwam wat lucht in, maar het bed zakte net zo snel weer in elkaar.
Toen kwam het paniekidee nogmaals keihard binnen: want wat als de Action ze niet meer had? Wat als ze onverwacht gesloten zijn? Of wat als ze wel luchtbedden hadden, maar dat die te groot waren voor mijn bus? Ik ging op Marktplaats kijken en reageerde op verschillende matrassen in Meppel en omstreken. Maar toen ging ik daar weer over malen. Want wat nu als ik net een luchtbed had gekocht en een van die mensen op Marktplaats reageerde? Dan had ik ineens twee bedden, en dat kon ik niet kwijt!
Aarrgghh!!
Intussen was het 04:13 uur. Ik had wat gegeten. Mijn brein was iets minder mistig want ik had veel van me afgeschreven. Mijn hartslag werd iets kalmer. De relativering kwam weer terug. Dit was vervelend, maar niet het einde van de wereld.
Ik had een plan:
De volgende ochtend ging ik gelijk om 08:30 uur naar de Action om een nieuw luchtbed halen. Het bonnetje zou ik bewaren, zodat ik flexibel bleef en dan misschien tóch een matras kon ophalen als iemand op Marktplaats zou reageren. Eventueel kocht ik nog een kleiner luchtbed als reserve. Gewoon voor de zekerheid, voor als ik weer eens op de vloer wakker zou worden.
En toen gebeurde er iets bijzonders. Terwijl ik daar zat, middenin de nacht, alleen met mijn gedachten, mijn hond en een ingestort bed — kreeg ik weer oog voor het grotere plaatje. Voor de absurditeit van het moment. Voor het feit dat ik ’s nachts wel eens voor hetere vuren heb gestaan. En dat ik ze telkens weer overleefde.
Sterker nog: het zijn dit soort nachten die uiteindelijk mooie verhalen opleverden. Die mijn leven vormden. Die het busleven zo typeerden. Maar die vooral mij straks extra gelukkig maakten met dat echte vaste bed, dat ik binnenkort zou gaan bouwen.
Het luchtbed was lek. Mijn vertrouwen even ook. Maar gek genoeg kon ik er ineens om lachen. Ik sliep nog een aantal uren prima en kon zonder problemen een precies hetzelfde luchtbed scoren als ik had, en raakte gemotiveerd om mijn busje nu toch maar eens echt te gaan bouwen. Toch weer winst.
Slaap zacht — of in mijn geval: hard, op die keiharde en koude vloerplaat.
Toe aan meer verdieping?
Ben jij klaar voor een vrij en onafhankelijk leven? Gun jij jezelf de ruimte om in het vervolg zelf je leven in te richten, zoals jij dat wilt? Los van verwachtingen, verplichtingen? Kijk dan eens bij onderstaande cursus. Wie weet ben je er mee geholpen.
Meer lezen?
Kijk dan eens bij de rest van mijn schrijfsels, of natuurlijk gewoon naar mijn gratis e-book. Kost je niks, gewoon leuk om te lezen.
