Soms vind je ze ineens: van die plekken waar het stil is zonder saai te zijn. Waar je niks hoeft, maar wel alles voelt. Kortom, plekken die je raken zonder dat je precies weet waarom. Het Hilversums Wasmeer is zo’n plek. Geen bombarie, geen bordjes met ‘instagramspot’ — gewoon natuur. En rust. Veel rust.
Parkeren aan de rand
Ik parkeerde mijn busje aan de rand van het bos. Toegegeven, het was geen officiële camperplek, maar niemand die raar keek. Sjimmy sprong als een bezetene naar buiten — alsof hij wist dat we ergens waren waar zijn poten vies mochten worden en ik niet steeds “nee!” zou roepen.
We liepen het gebied in. Binnen enkele minuten veranderde de wereld. Het asfalt verdween, de lucht werd helderder en ik rook natte bladeren en zand. Het Hilversums Wasmeer is eigenlijk een natuurlijk ven, ontstaan in een laagte waar regenwater zich verzamelt. Met andere woorden: een soort kom in het landschap die volloopt met hemelwater. Daardoor is het zuur, voedselarm en … verrassend levendig.
Bovendien groeien er bijzondere planten — van dat pluizige spul dat je alleen uit biologieboeken kent tot kleine bloemetjes die je per ongeluk bijna vertrapt. Klokjesgentiaan, zonnedauw, veenpluis. Ik kon ze niet allemaal benoemen, maar het zag er mystiek uit. Alsof elk plantje een eigen missie had, in dat stille moeraslandschap.
Verderop staat een uitkijkpunt aan de oostkant van het ven. Daar keek ik over het water. Mist hing als een sluier over het veld. Op dat moment leek het alsof de tijd zelf even stilstond. Geen werk, geen doelen, geen social media. Alleen mijn adem, het gekraak van Sjimmy in de struiken en een stilte die niet leeg, maar vol voelde.
Rond het Wasmeer loopt een wandelroute van zo’n 4,5 kilometer. Ideaal als je even een frisse neus wil halen (of je pup zijn energie kwijt moet). Wil je meer? Dan kun je via de Groene Wissel Hilversum een rondwandeling maken van 12 kilometer, vanaf station Hollandsche Rading. Die tocht slingert je dwars door de Utrechtse Heuvelrug, over bospaden en langs heide en water.
Onderweg kwamen we koeien tegen. Die stonden daar gewoon, een beetje te kauwen. Ze hebben een functie, want ze houden het landschap open en ruig. En ja, Sjimmy hield ik maar even aan de lijn. Want zen of niet, een stuiterende pup en een imposante koe zijn geen goede combi.
Wat het Wasmeer zo fijn maakt? Enerzijds is het wild genoeg om te voelen dat je echt in de natuur bent. Anderzijds is het overzichtelijk genoeg om niet te verdwalen. Je komt bovendien bijna niemand tegen. Hooguit een wandelaar met een hond of een stel dat stil staat te staren naar iets dat alleen zij zien.
Wil je erheen?
Rijd richting Hilversum, parkeer bij de rand van het bos aan de Liebergerweg. Je zit zó in het Goois Natuurreservaat. Geen Wi-Fi. Wel veen, vogels en ruimte. En als je een druktemaker op vier poten of een klein busje ziet — zwaai even!
