Over
Direct na mijn scheiding overleed mijn vader aan de ziekte ALS. Dat was het moment dat voor mij het roer pas écht omging
Je hebt alles waar je ooit van droomde: een mooi huis, een goede baan, een leuke auto. Alles lijkt te kloppen op papier.
Maar diep van binnen voel je dat er iets niet klopt.
’s Avonds in je bed, ’s ochtends in de auto naar je werk. Een stemmetje in je hoofd, een soort onrust in je lijf. Je kunt het niet plaatsen en je negeert het vooral. Je gaat maar door en door, en grotendeels leef je op de automatische piloot. Je vliegt van afspraak naar afspraak, doet dingen waar je eigenlijk helemaal niet achterstaat en je leeft gewoon zoals het ‘hoort’.
Goed nieuws! Je bent niet de enige. Ik ben daar ook geweest.
Midden in een burn-out, verslavingen en de rouw van een net overleden vader, was ik opgebrand. Doodop en burnout. Van het pleasen, van het moeten volhouden en van het (denken te) moeten voldoen aan verwachtingen van anderen.
Ik stopte ermee. Niet met leven, maar met vluchten. Ik legde alles naast me neer, zegde alles op, en ging eerst op een boot, later in een busje wonen. Zonder plan, zonder moeten. Op zoek naar rust, eenvoud en mezelf.
Onderweg vond ik niet alleen stilte in de natuur, maar ook stilte in mijzelf. Ik leerde opnieuw te voelen wat ik wilde. Te kiezen voor mezelf. Los te laten wat niet meer bij me paste. En met succes. Want nu leef ik weer. Zonder burnouts, druk, verslavingen, verwachtingen en … op mijn manier. Samen met mijn Labradoodle Sjimmy.
En dat is wat ik hier met je wil delen.
Niet omdat ik denk dat jij ook per se in een busje moet gaan wonen of alles overboord moet gooien. Maar omdat ik geloof dat jij, net als ik toen, verlangt naar minder moeten en meer leven.
Rust in je hoofd. Ruimte in je dag. Eenvoud. Helderheid.
En vooral: weer voelen wat jóu gelukkig maakt.
Op deze site deel ik alles wat ik onderweg leer en ontdek. Over leven met minder. Met meer aandacht. Over zelfvertrouwen, herstel, reizen, afscheid en opnieuw beginnen. Over vrijheid en over rust in je hoofd.
Soms praktisch. Soms persoonlijk. Altijd echt. Altijd onderweg. En altijd samen met die harige viervoeter Sjimmy aan mijn zijde.
Als je zorgt dat je leven licht en vrij voelt, ben je niet genoodzaakt om vakantie op te nemen
Waarom zou je iets van mij aannemen?
Er zijn genoeg mensen met meer diploma’s, meer specialisaties of een duidelijker mening. Maar er zijn maar weinig mensen die écht leven zoals ze willen leven. Die doen waar anderen alleen van durven dromen. Die losbreken uit de ratrace.
Dus daarom.
Zeg, herken je dit trouwens?
Dat je niet fit bent zodra je eindelijk even vrij bent. Of hoofdpijn krijgt in het weekend. En dat je dan te moe bent om nog iets leuks te doen. Het gevoel dat je van weekend naar weekend leeft — en zelfs van een vakantie niet echt oplaadt.
Dat is geen toeval, dat is je lijf dat iets probeert duidelijk te maken. Dat er te veel moet, en te weinig ruimte is voor wat jij eigenlijk nodig hebt.
Ik weet hoe dat voelt.
Jarenlang werkte ik in de hulpverlening — in de gehandicaptenzorg en de GGZ, met mensen die worstelden met beperkingen, justitie, gedrag en trauma. In die jaren haalde ik mijn Bachelor of Science, runde ik een webshop, had ik een videobedrijf, gaf ik coaching en volgde ik een opleiding tot Holistisch Therapeut.
Allemaal mooie dingen, maar ik was vooral aan het rennen. En waarvoor? Dat wist ik eigenlijk niet meer zo goed.
Tot ik stopte.
Niet met werken, maar met leven op de automatische piloot.
Ik koos opnieuw. Voor rust. Voor vrijheid. Voor minder. En voor wat wél bij mij past — op mijn manier, in mijn tempo. Lekker met mijn hondje over het strand. Schrijven, omdat ik door de rust nu wél inspiratie heb. Leven zonder stressklachten.
En dat gun ik jou ook.
Niet omdat ik denk dat jij precies hetzelfde moet doen, maar omdat ik geloof dat het anders kan. Dat jij ook keuzes kunt maken die wél kloppen. Die lucht geven. Vrijheid.
Ruimte voor wat er echt toe doet.
Mijn leven voelt nu zoveel vrijer dat het altijd wel vakantie lijkt!
Ik ben inmiddels al zo’n vijf jaar onderweg. Met een bootje, een campertje, een busje. Door Spanje, door Nederland. Van alles wat — en vooral: niks vast. Alles los.
Vind ik het ergens fijn? Dan blijf ik wat langer hangen.
Ben ik er klaar mee? Dan start ik de motor en ben ik weer weg.
Dat is de luxe van niet vastzitten aan één plek.
’s Zomers ben ik in Nederland. Dan werk ik — als het nodig is — als zzp’er in de gehandicaptenzorg. ’s Winters zoek ik de zon op in Spanje. Om daar te schrijven, op te laden en gewoon te leven. Te genieten van de mooie taal en de natuur. En natuurlijk om het gure weer en de grijze regen van Nederland achter me te laten.
“Hoe mijn leven in de toekomst ook zou lopen, ik weet dat ik nooit, maar dan ook nooit terugga naar hoe het ooit was!”
— Frans, Cursist
