Leven uit een rugzak

Mijn handen om een warme beker koffie geklemd. Het was zo’n dag waarop alles langzamer leek te gaan. De lucht was helder, de weg droog en stoffig. Sjimmy lag naast me op de bijrijdersstoel, half slapend, met af en toe een diepe zucht alsof hij wilde zeggen: Wanneer stoppen we nou eens?

Ik had eigenlijk geen zin in een gewone camperplaats of de drukte van de stad. En was eerlijk gezegd ook een beetje moe van het zwerven met mijn minibusje. Ik wilde gewoon even landen. Geen gedoe. Iets eenvoudigs. Menselijks. En wat anders.

Een onverwachte oplossing

Tijdens een koffiestop op een verlaten parkeerplaats haalde ik mijn telefoon tevoorschijn en begon gedachteloos te scrollen. Tussen alle posts door viel mijn oog op een voorgestelde Facebookgroep, namelijk: Welkom op mijn oprit.

Ik werd lid, mijn verzoek werd snel geaccepteerd en ik begon te lezen. De ene na de andere mooie plek stond gepresenteerd. Na even zoeken ontdekte ik de kaart waar alle opritten op stonden, en ik zag dat er zelfs buiten Nederland plekken werden aangeboden. Mensen schreven positieve ervaringen over het overnachten op opritten.

Twijfel sloeg toe. Overnachten op iemands oprit, was dat niet ongemakkelijk? Zou ik niet een visitegevoel hebben? Sjimmy keek me aan met die doffe – een tikje verontwaardigde – blik van “maak eens een keuze”, en ik dacht: Tja, waarom ook niet?

Ik stuurde een berichtje. Het antwoord kwam binnen tien minuten.

“Kom maar. Ik ben thuis. Zet je bus gerust neer. Leuk dat er weer iemand van Welkom op mijn oprit komt!”

Het moment van aankomst

Ik herinner me nog het nerveuze gevoel in mijn buik toen ik het erf opreed. Mijn busje hobbelde rammelend over de grindoprit. Sjimmy spitste zijn oren toen de poort langzaam openging. Een vrolijke labrador schoot naar buiten. Sjimmy begon zacht te blaffen maar sprong meteen naar de deur in zijn bekende “laat me eruit!”-paniek.

De gastvrouw had een geruite blouse aan, haar handen in haar broekzakken gestoken, en een brede glimlach op haar gezicht.

“Welkom! Zet je bus maar daar onder de bomen. Honden zijn geen probleem hoor. Leuk voor de mijne. Wil je stroom of red je het zo?”

Ik moest bijna lachen om de vanzelfsprekendheid. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat een onbekende met zijn bus en hond op je erf kwam kamperen.

Meer dan alleen een plek om te staan

’s Avonds zaten we op haar houten bankje in de tuin. De lucht was vochtig maar helder. Mijn percolator pruttelde op het gasstel in de bus en verspreidde die geur van sterke koffie die eigenlijk overal hetzelfde ruikt, maar nergens zo goed smaakt als onderweg.

We praatten. Over reizen. Over honden. Over haar ervaringen met kampeerders op haar oprit. Over hoe je agenda soms zo vol kan zitten en toch zo leeg kan voelen. Ze vertelde dat ze haar plek had opengesteld via Welkom op mijn oprit om anderen een plek te geven om even te landen. Niet om geld te verdienen – geld vragen voor een overnachting is zelfs niet toegestaan. Ze verwachtte niets terug en wilde gewoon iets delen.

Waarom ik het iedereen aanraad

Dit is precies waarom ik Welkom op mijn oprit iedereen zou aanraden. Het is niet alleen een plek om je camper neer te zetten. Het is een ontmoeting. Een stukje menselijkheid dat je soms kwijt bent op die grote, strakke camperplaatsen of campings met hekjes en grind.

Er is geen bonnetje. Geen slagboom. Geen toezicht. Alleen vertrouwen. En dat is precies wat reizen voor mij zo waardevol maakt.

Natuurlijk vraagt het een beetje lef. Je moet een bericht sturen naar een onbekende. Je moet durven aan te komen op iemands erf, de motor uitzetten en er gewoon verblijven. Maar als je dat doet, krijg je iets terug wat je nergens kunt kopen.

Voor Sjimmy en mij

Voor Sjimmy is het geweldig. Geen paaltje om hem aan vast te zetten, maar gras om in te rollen, soms nieuwe honden om kennis mee te maken en een erf om snuffelend te ontdekken. Nieuwe luchtjes, nieuwe omgevingen.

Voor mij is het een versterkt gevoel van vrijheid, met een menselijke rand. Iemand die vraagt of je koffie wil. Iemand die je vertelt over het dorp verderop of ervaringen met je voorgangers. Iemand die even de tijd voor je neemt.

Ook proberen?

Ik gun iedereen zo’n leuke ervaring. Word gewoon eens lid van de Facebookgroep. Kijk rond op de kaart (die vind je onder het kopje ‘Info’). Stuur een berichtje naar een plek die je aanstaat en durf het gewoon aan. Voor je het weet zit jij straks ook op een houten bankje bij iemand in de tuin een bakkie te doen. Heerlijk toch?

Anderen lazen ook dit over Welkom op mijn oprit:

Meer lezen?

Kijk dan eens bij de rest van mijn schrijfsels, of natuurlijk gewoon naar mijn gratis e-book, waarin ik grappige, ontroerende en inspirerende verhalen vertel over het rondreizen in mijn bus, werkende als zzp’er in heel Nederland. Kost je niks, gewoon leuk om te lezen.

Over rust vrijheid en het leven opnieuw kiezen

Vrij Leven

Off-grid, locatieonafhankelijk, nomadisch — noem het zoals je wilt. Ik noem het een vrij leven. In mijn online cursus laat ik je in 9 modules zien hoe ook jij een vrij leven opbouwt.

– Camper of boot aanschaffen
– Voorkom verrassingen door aankoopkeuring
– Inschrijving zonder vast adres (bijvoorbeeld door middel van een briefadres)
– Was, douche, vocht en comfort regelen
– Hoe kom je alle seizoenen door?
– Waar loop je tegenaan in de eerste maand nomadisch leven?
– Hoe blijf je vrij?
– En nog veel meer!

Na de inspiratiecursus Vrij Leven weet jij precies hoe je begint met jouw vrije bestaan.